Error 404 or an error in judgment? An ethical framework for the use of ChatGPT in the legal profession

Error 404 or an error in judgment? An ethical framework for the use of ChatGPT in the legal profession

Author: M Van Eck

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Associate Professor of Private Law, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2024, p. 469-490
https://doi.org/10.47348/TSAR/2024/i3a4

Abstract

Daar is geen kortpaaie om reg te praktiseer nie, maar dit is nie ongewoon dat regspraktisyns bystand of raad vir hul werk soek nie. Dit kan gedoen word deur kollegas asook tradisionele regsdatabasisse te nader. Onlangs het die gebruik van kunsmatige intelligensie tegnologie egter waargenome “kortpaaie” vir regsnavorsing verskaf. Die gebruik van tegnologieë, soos ChatGPT, vir regsnavorsing is ’n nuwe kwessie wat in verskeie hofsake in Suid-Afrika, die Verenigde State, die Verenigde Koninkryk asook Kanada afgespeel het.
In hierdie artikel word die gerapporteerde gevalle van die gebruik van ChatGPT in hierdie jurisdiksies ondersoek om die etiese en professionele slaggate in regspraktisyns se gebruik van ChatGPT vir regsnavorsing te bepaal. Hier word die risiko’s van die gebruik van ChatGPT vir regsnavorsing uitgelig; spesifiek die gebruik van vals of vervaardigde informasie en regsake, wat grootliks voortspruit uit ChatGPT se tegniese tekortkominge. Tog is daar voorbeelde waar regspraktisyns ChatGPT gebruik het sonder om die resultate te verifieer, wat daartoe gelei het dat regspraktisyns in verskeie gevalle aanspreeklik gehou is vir sulke gedrag. Teen hierdie agtergrond bied die artikel ’n etiese en professionele raamwerk vir die gebruik van kunsmatige intelligensie tegnologieë in die regspraktyk,
wat opgesom kan word as: (i) daar is niks verkeerd om kunsmatige intelligensie tegnologie te gebruik in ’n regspraktyk nie, maar alhoewel die gebruik van kunsmatige intelligensie tegnologie aanvaarbaar is, kan die blinde aanvaarding van sulke inligting etiese en professionele uitdagings skep, (ii) ’n regspraktisyn moet bewus wees of kunsmatige intelligensie tegnologie gebruik word in die voorbereiding van hof- of ander dokumente, (iii) daar is geen plek vir sorgeloosheid in die gebruik van kunsmatige intelligensie tegnologieë nie, aangesien sulke sorgeloosheid kan lei tot die misleiding van die hof en medepraktisyns, (iv) waar kunsmatige intelligensie tegnologie gebruik is om hof- of ander dokumente voor te berei, moet ’n regspraktisyn verseker dat toepaslike stappe geneem word om die akkuraatheid van die inligting van kunsmatige intelligensie stelsels te verifieer, en (v) ’n regspraktisyn het algemene verantwoordelikheid oor die toesig van alle regsdienste wat gelewer word, ongeag of hulp van ander mense of kunsmatige intelligensie tegnologie ontvang word.
Onkunde van ’n regspraktisyn se etiese en professionele pligte in hierdie omstandighede is geen verskoning nie, veral in verband met die vermoëns en beperkings van kunsmatige intelligensie tegnologie. Nietemin, regspraktisyns kan nie verwyder word van die regspraktyk nie en dit is die regspraktisyn se verantwoordelikheid om die inligting te verifieer, ongeag die bron van die inligting. Indien hierdie etiese en professionele pligte nie nagekom word nie, kan regspraktisyns onderworpe wees aan sanksies en dissiplinêre stappe.

Pathways to review available to an organ of state acting in the public interest: the unintended loophole of the Gijima “exceptions”

Pathways to review available to an organ of state acting in the public interest: the unintended loophole of the Gijima “exceptions”

Authors: C Green and MP Fourie-Viljoen

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Associate at Cheadle Thompson and Haysom Inc Attorneys; Associate at Cheadle Thompson and Haysom Inc Attorneys
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2024, p. 491-509
https://doi.org/10.47348/TSAR/2024/i3a5

Abstract

Dit is ’n algemeen aanvaarde reël in die Suid-Afrikaanse administratiefreg dat ’n applikant wat die geregtelike hersiening van ’n administratiewe handeling verlang, nie ’n keuse het tussen hersiening kragtens die Promotion of Administrative Justice Act (3 van 2000), en hersiening kragtens die gemeenregtelike legaliteitsbeginsel nie. Die korrekte regsmiddel tot geregtelike hersiening word bepaal deur die aard van die handeling – as die handeling administratief van aard is, reël die wet die hersiening, as die handeling uitvoerend van aard is, geld die legaliteitsbeginsel.
Die konstitusionele hof se uitspraak in State Information Technology Agency SOC Limited v Gijima Holdings (Pty) Limited (2018 2 SA 23 (KH)), het hierdie aanvaarde ortodoksie as regsinnigheid omvergewerp deur te bepaal dat staatsorgane wat aansoek doen om hulle eie administratiewe handeling te laat hersien, hulle nie op die wet kan beroep nie. Die uitspraak het fel akademiese kritiek uitgelok en is uitgemaak as verwarrend én teoreties ongegrond. Die uitspraak het nietemin twee sogenaamde “uitsonderings” op die “reël” in die vooruitsig gestel: die dicta is uitdruklik nie bedoel om staatsorgane wat ander staatsorgane se handelinge wil hersien, of staatsorgane wat optree in die publieke belang, te bind nie.
In hierdie artikel bespreek die outeurs die onvoorsiene gevolge van hierdie twee “uitsonderings” met verwysing na ander onlangse regspraak. Die fokus is op die tweede uitsondering en wys dat hierdie uitsondering ’n kenmerkende skuiwergat in die Gijima-beginsel, soos dit bekend staan, laat. Die artikel onderskei eers tussen geregtelike hersiening kragtens die wet en die legaliteitsbeginsel. Daarna word die Gijima-uitspraak geanaliseer, en die daaropvolgende akademiese kritiek bespreek. Verder word drie onlangse uitsprake deur hoë howe wat die Gijima-beginsel toepas, bespreek, om veral die uitwerking van die twee Gijima-uitsonderings te bestudeer.
Daar word betoog dat die Gijima-uitsondering met betrekking tot staatsorgane wat in die publieke belang optree, asook daaropvolgende toepassings daarvan, daartoe lei dat staatsorgane nou hulleself kan beroep op óf die wet óf die legaliteitsbeginsel. Hierdie gevolg is direk teenstrydig met die beginsel dat ’n applikant nie sodanige keuse het nie. Die artikel bespreek ook hoe die besondere bewoording in die Gijima-saak dit oënskynlik onmoontlik maak vir ander howe as die konstitusionele hof om ’n ander interpretasie van die Gijima-saak te ontwikkel.

Liability arising from traffic accidents involving self-driving cars in private international law

Liability arising from traffic accidents involving self-driving cars in private international law

Authors: J Neels and E Fredericks

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Professor of Private International Law and director of the Research Centre for Private International Law in Emerging Countries, University of Johannesburg; Associate Professor of Private International Law and deputy director of the Research Centre for Private International Law in Emerging Countries, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2024, p. 510-526
https://doi.org/10.47348/TSAR/2024/i3a6

Abstract

Die onderhawige bydrae handel oor die internasionaal-privaatregtelike aspekte van deliktuele en skuldlose aanspreeklikheid wat uit verkeersongelukke kan volg waarby selfbesturende motors betrokke is. Die aangeleentheid word bespreek teen die agtergrond van die vergelykende aanwysingsreg insake onregmatige dade. Verskeie aspekte van die tersake verwysingsreëls kom ter sprake: die historiese vertrekpunt van die lex loci delicti; die vraag of daardie begrip verwys na die reg van die land van die deliktuele handeling (die lex loci delicti commissi) of na die reg van die land van die deliktuele skade of nadeel (die lex loci damni); die vraag of die lex loci damni slegs verwys na die reg van die land van die direkte of ook van die indirekte nadeel; die leer van die mees noue verbintenis met die partye en die beweerde onregmatige daad; ’n via media tussen die twee heersende benaderings (reg van nouste verbintenis of die lex loci delicti as vertrekpunt); verskeie ontsnappingsmeganismes; die begunstigingsbeginsel en die verval van die Engelsregtelike dubbele aanspreeklikheidsbeginsel.
Die Suid-Afrikaanse regspraak en dogmatiek word in verband gebring met die benaderings op die globale vlak. In hierdie verband word daar gefokus op twee toonaangewende uitsprake, naamlik Burchell v Anglin van 2010 en East Asian Consortium BV v MTN Group Ltd van 2022. Enkele verwysings word ook gemaak na die uitspraak in Various Parties obo Minors v Anglo American SA Ltd uit 2023, waar die hof die reg van toepassing op die beweerde delik moes vasstel in die konteks van die bepaling van die reg van toepassing op bevrydende verjaring. Die Burchell-saak volg ’n benadering soortgelyk aan dié van die Amerikaanse beslissing in Babcock v Jackson maar die East Asian Consortium-uitspraak ondersteun ’n voorstel van Forsyth. Volgens die Burchell-saak moet alle tersake koppelfaktore in ag geneem word by die bepaling van die reg van nouste verwantskap. Die locus delicti kan ’n belangrike rol in die verband speel. In die East Asian Consortium-uitspraak speel die lex loci delicti commissi die rol van vertrekpunt maar met behoud van ’n sekere buigsaamheid.
Geen uitsprake is reeds gerapporteer oor die toepaslike reg op deliktuele aanspreeklikheid waar selfbesturende motors betrokke was nie. Die skrywers doen tentatief aan die hand dat deliktuele aanspreeklikheid wat uit verkeersongelukke kan volg in die geval waar selfbesturende motors betrokke is, deur die volgende regstelsels beheers moet word en wel ter keuse van die eiser: die reg van die deliktuele daad, die reg van die deliktuele nadeel en die lex fori. Daarnaas kan die eiser aantoon dat ’n ander regstelsel wesenlik nouer aan die aangeleentheid verwant is, wanneer daardie regstelsel toegepas moet word. Daar word in dié verband verwys na die volgende faktore wat ’n eiser-vriendelike benadering aandui: die behoefte om slagoffers van die nuwe tegnologie te beskerm; die moeilikhede met die bewys van nalatigheid in die spesifieke verband; die grondwetlike beskerming van menswaardigheid, lewe, liggaamlike en psigiese integriteit, privaatheid en eiendom; die grondwetlike waarde van sosiale geregtigheid en, in die algemeen, ’n sosiale benadering tot die reg. Die voorgestelde oplossing mag ook in die algemeen vir die internasionale deliktereg van belang wees. Daar word verder kortliks ingegaan op produkteaanspreeklikheid in verband met selfbesturende motors in die internasionale privaatreg.
Die bydrae behandel die aangeleentheid vanuit ’n historiese en regsvergelykende hoek. Daar word onder meer verwys na aspekte van (of skrywers verbonde aan) die reg van Australië, Botswana, Duitsland, Ghana, Indië, Kanada, Nieu-Seeland, Nigerië, Suid-Afrika, die Verenigde Koninkryk en die Verenigde State van Amerika, asook na tersake internasionale en supranasionale instrumente, naamlik twee Haagse konvensies en ’n Europese regulasie.

Aantekening: Beskerming van idees vervat in letterkundige werke: die wending wat artikel 2A(1)(a) van die Outeursregwysigingswetsontwerp van 2017 meebring

Aantekening: Beskerming van idees vervat in letterkundige werke: die wending wat artikel 2A(1)(a) van die Outeursregwysigingswetsontwerp van 2017 meebring

Author: S Geyer

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Universiteit van Suid-Afrika
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2024, p. 527-540
https://doi.org/10.47348/TSAR/2024/i3a7

Abstract

The Copyright Act 98 of 1978 does not explicitly say whether ideas can be protected by copyright or not. Over the years and in line with the internationally accepted idea-expression dichotomy, South African courts have frequently recognised copyright in both “literary” and “functional” ideas contained in literary works. Examples of ideas protected in literary works of a more “literary” nature include a case where the selection and combination of characters and events in a book about the Zimbabwean War of Independence were protected. Numbering systems are an example of functional ideas contained in literary works that were found to be protected by copyright in South Africa. However, the proposed new section 2A(1)(a) of the Copyright Amendment Bill (CAB) explicitly states that copyright can exist only in expressions and not in ideas, procedures, methods of operation or mathematical concepts. As for conventional literary works, section 2A(1)(a) can be said to leave the copyright protection that eg well developed storylines enjoy untouched. On the other hand, with regard to functional ideas in literary works where the literary work itself is not excluded from copyright protection, the new section brings a change. This development is discussed with reference to the facts and findings of the recent judgment of Sibanyoni v Executive Mayor of Nkangala District Municipality ((3542/2020) 2022 ZAMPMHC 24 (11 November 2022)), where one of the questions was whether the risk fund and mobile clinic ideas contained in a trust deed could enjoy copyright protection. Although the court’s reasons for non-idea protection are not entirely accurate, its finding that the ideas are not protected is in line with South African copyright law as it stands (the ideas are not or were not proven to be special), and in line with the CAB (functional ideas cannot enjoy protection). The point is that, while s 2A(1)(a) will not keep special literary ideas from being protected, functional ideas such as numbering systems shall be excluded from copyright protection altogether.

Regspraak: Medeskuldenaar en borg, estoppel of ongegronde verryking as laaste reddingsboei?

Regspraak: Medeskuldenaar en borg, estoppel of ongegronde verryking as laaste reddingsboei?

Author: JC Sonnekus

ISSN: 1996-2207
Affiliations: Universiteit van Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 3, 2024, p. 541-563
https://doi.org/10.47348/TSAR/2024/i3a8

Abstract

Nedbank, as a recognized commercial bank, seems to have taken great care to ensure the amount of more than R14 million that it made available as credit provider on 7 May 2013 according to a credit agreement signed on request to a trust known as the Patrick Malabela Family Trust (IT752/01). As primary security, a covering bond for a total future loan amount of up to R16 005 700 was registered against immovable property of the trust located at Hyde Park in Sandton, Johannesburg. It was registered as “a continuing covering security for all and any amounts advanced, or to be advanced, by the plaintiff from time to time for whatsoever cause arising to or on behalf of the Trust or otherwise owing by the Trust to the plaintiff in terms of the loan agreement and the bond”.
On or about “23 April 2013 and 21 June 2014 and at Hyde Park and Edenvale, respectively, the third, fourth, fifth, sixth and seventh defendants each signed a separate deed binding themselves jointly and severally in solidum with the Trust unto and in favour of the plaintiff as surety and co-principal debtors for the due performance of the Trust in terms of the loan agreement unto the plaintiff” (par 2 of the court a quo’s judgment – emphasis added).
The appellants argued in the supreme court of appeal, as was also done in the court of first instance, that the underlying credit agreement was void because, in contravention of a clause in the trust deed governing the authority of the trustees to act on behalf of the trust and requiring at least three trustees. At the time of the conclusion of that agreement in 2013, only two trustees held that office on behalf of the trust. Since Land and Agricultural Bank of South Africa v Parker it is accepted that a provision requiring that a specified minimum number of trustees must hold office is a “capacity-defining condition”. When fewer trustees than the number specified are in office, the trust suffers from an incapacity that precludes action on its behalf. Consequently the trust was not legally bound by the credit agreement and in accordance with the principle of accessoriness, the covering bond as well as any suretyship agreement is void.
In the court a quo Nedbank successfully relied on estoppel as defence and pleaded that the trustees were estopped to rely on the incapacity of the signatories. Those two trustees, one of whom happens to be the founder of the trust, provided the bank with a resolution purporting to have been adopted in a meeting of trustees held on 19 March 2013 to the effect that the first and second defendants are authorised to complete and sign all documents incidental to the conclusion of the loan agreement on behalf of the trust. The first and second defendants had reprehensibly presented the resolution submitted to the bank as indicating that they were the representatives of the trust authorised to act and bind the trust. The bank submitted that it could not have been expected to have known that the trust deed was not complied with. It was within the first and second defendants’ knowledge that only two and not three trustees were in office at the time of the conclusion of the agreement. Apparently all the primary requirements for estoppel were met.
The supreme court of appeal, however, upheld the appellants’ appeal against the successful reliance on estoppel as defence, without spelling out why. Clearly it was not because Nedbank’s plea lacked any of the primary requirements for a successful reliance on estoppel. It is submitted that the ratio lies in the last qualification, not mentioned in the decision, that estoppel can never be relied on successfully if it will result in a negation of a fundamental principle of the law, one of which is that a lack of competency to act can never be rectified with estoppel. The representation must be maintainable, and this was not the case.
It is submitted that it was correctly decided by the supreme court of appeal to uphold the alternative claim of Nedbank founded on the unjustified enrichment of the appellant. The appellants, however, were ordered to forthwith condict according to the condictio indebiti to Nedbank the outstanding capital amount of R5 436 347,57, ie, without acknowledging Nedbank’s claim that it had been unjustifiably impoverished by having forgone R6 880 284,80 in interest due on the credit used over a period of more than a decade. It is submitted that this is unconvincing. No credit is available in the marketplace to be enjoyed interest-free for a decade without resulting in the unjustified enrichment of the credit receiver. This principle had been acknowledged more than 17 years ago already in English law in Sempra Metals Ltd (formerly Metallgesellschaft Ltd) v Inland Revenue Commissioners (2007 4 All ER 657 (HL) by the house of lords and applied since by the supreme court. It is high time that the South African supreme court of appeal takes note and either readjusts its application of the principles or at least motivates why it does not do so. Ignorance is no excuse, because if the recognised textbooks were consulted this would have been glaringly obvious.
Of even more concern is the fact that apparently the legal advisors for Nedbank (as did the justices of appeal) outright missed the opportunity to recognise that a claim for the full amount due under the credit agreement lies against all the co-debtors who had signed the agreement in April 2013 binding themselves as co-principal debtors for all debts due to Nedbank. Although that agreement signed in April 2013 purportedly mentions their liabilities as “co-principal debtors and as sureties”, the latter designation could not have had any meaning because the principal agreement with the trust was not even in existence at that date and no suretyship can come into existence while ignoring the requirement of accessoriness. They bound themselves as co-debtors and were liable irrespective of whether the trust was bound or not. Those signatories bound themselves personally as co-debtors and nothing was amiss with their legal capacity to bind themselves in this primary capacity. The judgment by Wallis JA and Rogers AJA in Van Zyl v Auto Commodities (Pty) Ltd (2021 5 SA 171 (SCA)) should have been noted and applied: “Where the surety signs as co-principal debtor, as Mr Van Zyl did, the addition of those words shows that the surety is assuming the same obligations as the principal debtor. In other words, the obligation of the surety is the same as that of the principal debtor” (par 11). The principle of stare decisis cannot be disregarded selectively merely by feigning convenient ignorance to avoid a motivated refutation of the argument.
It is submitted that credit providers lending their depositors’ money should be held accountable for carelessly squandering money due to them as credit providers because of slack bad-debt procedures and relying on legal advice not displaying mastery of the applicable principles.