ISSN: 1996-2177
Affiliations: University of Cape Town
Source: South African Law Journal, Volume 139 Issue 3, p. 728-732
https://doi.org/10.47348/SALJ/v139/i3a11
None
ISSN: 1996-2177
Affiliations: University of Cape Town
Source: South African Law Journal, Volume 139 Issue 3, p. 733-735
https://doi.org/10.47348/SALJ/v139/i3a12
None
ISSN: 1996-2177
Affiliations: University of the Witwatersrand
Source: South African Law Journal, Volume 139 Issue 3, p. 736-739
https://doi.org/10.47348/SALJ/v139/i3a13
None
ISSN: 1996-2207
Affiliations: Senior Lecturer, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 631-655
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a1
Om gevolg te gee aan die oppergesag van die reg met betrekking tot omgewingswetgewing, wat noodsaaklik is om die talle wêreldwye omgewingskrisisse die hoof te bied, moet regerings nakoming monitor en handhawing verseker. Voor 1994 het Suid-Afrika dit nie gedoen nie. Plaaslike wetgewing het nie tred gehou met internasionale tendense nie, en selfs waar daar regulering was, het die regering om ’n aantal redes min belangstelling daarin getoon om afdwinging ernstig op te neem. Die huidige Suid-Afrikaanse regsraamwerk verteenwoordig dus ’n drastiese verandering van ’n historiese benadering tot omgewingsmonitering en –handhawing wat veel te wense oorgelaat het. Hierdie nuwe regsraamwerk bied ’n goeie basis vir die uitvoering van die nakomings- en handhawingsfunksies. Bekendmaking van inligting vorm ’n integrale deel van die nakomings- en handhawingstelsel. Dit is ’n waardevolle hulpmiddel, aangesien dit die potensiaal het om nie net die nakomings- en handhawingspogings van die regering meer doeltreffend te maak nie, maar ook om die onvermydelike beperkings op die regering se vermoëns te bekamp. Dit is veral belangrik in die konteks van omgewingsoortredings, aangesien inligting van besondere belang is in die konteks van omgewingsbestuur. In teenstelling met baie ander misdade kan omgewingsoortredings potensieel ’n negatiewe impak hê op ’n wye verskeidenheid mense, soos werknemers en gemeenskappe, ver verby die fabrieksheining. Bekendmakings wat inkriminerend is, kan egter potensieel teenstrydig wees met die grondwetlike regte van beskuldigdes, veral die reg teen self-inkriminasie. Met hierdie bydrae ontleed die outeur die dryfvere agter die hervormde benadering van die regering ten opsigte van die afdwinging van omgewingswetgewing. Die outeur ondersoek ook die rol wat die bekendmaking van inkriminerende of potensieel inkriminerende inligting kan speel in verbeterde en geoptimaliseerde handhawing van omgewingswetgewing ten opsigte van besoedeling asook afvalbestuur-verwante oortredings deur maatskappye. Sommige van die vrae wat ontstaan uit die wisselwerking tussen die omgewingsreg, die reg op inligting en die regte van beskuldigdes, word ook oorweeg en bespreek veral ten opsigte van die reg teen selfinkriminering. Suid Afrikaanse howe het tot dusver nog nie die geleentheid gehad om uitspraak te lewer op verskeie van hierdie vrae nie. Die artikel sluit af met die opmerking dat die benadering tot die bekendmaking van inligting waarde het, maar dat daar ook struikelblokke is wanneer omgewingsregte en strafprosesregtelike waarborge almal ter sprake is, wat die mate waartoe daarop staatgemaak kan word effens beperk. Daar word voorgestel om met die daarstelling van ’n administratiewe boetestelsel sommige van hierdie knelpunte aan te spreek.
ISSN: 1996-2207
Affiliations: Senior lecturer, University of South Africa; Professor of Law, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 656-687
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a2
Belastingwetgewing kan verskillende modelle volg ten opsigte van die verband tussen die heffing van belasting op maatskappy-inkomste en die belastingpligtigheid van aandeelhouers ten opsigte van uitkerings wat hul vanaf ’n maatskappy ontvang. Ten spyte van die afsonderlike bestaan van maatskappy en aandeelhouer, word die twee vlakke van belasting op dieselfde stroom geld algemeen beskou as ekonomiese dubbele belasting wat op een of ander wyse uitgeskakel of verlig moet word. Die interaksie tussen belasting op korporatiewe en aandeelhouersvlak kan met verwysing na drie kernmodelle geklassifiseer word: ’n klassieke stelsel sonder integrasie; volle integrasie; of gedeeltelike integrasie. Daar is ook hibriede stelsels wat nie in hierdie spesifieke kategorieë geplaas kan word nie. Integrasie behels die kombinasie van korporatiewe en aandeelhouersbelasting ten einde een van die twee vlakke van belasting uit te skakel of te verminder. Ekonomiese dubbele belasting kan ook verlig word deur ander meganismes, soos om dividende vry te stel van belasting, aftrekkings of belastingkrediete toe te staan, of deur die verlaging van belastingkoerse op een of albei vlakke. Die keuse van korporatiewe belastingstruktuur beïnvloed die na-belasting opbrengs van aandeelhouers, die belastingaanspreeklikheid van sowel die aandeelhouer as die maatskappy, asook die belastingopbrengs vir die fiskus. Die outeurs demonstreer op vergelykende grondslag die potensiële impak van elke stelsel terwyl as uitgangspunt aangeneem word dat dieselfde bedrag onder elke stelsel aan die aandeelhouer uitgekeer word en dat dieselfde belastingkoerse in elke stelsel geld. Suid-Afrika het deur die jare met verskeie van hierdie modelle en meganismes geëksperimenteer en pas tans ’n hibriede dubbele-koers stelsel met ’n terughoubelasting op dividende toe. Hoewel dit dubbele belasting nie heeltemal uitskakel nie, bied dit ’n mate van verligting aan aandeelhouers. Interessant genoeg het verskeie ander lande ook tussen verskillende modelle beweeg en is daar weinig konvergensie te bespeur. Die ontwerp van ’n geskikte korporatiewe belastingstruktuur vir Suid- Afrika hang af van die regering se beleidsdoelstellings. Terselfdertyd moet daar by die oplegging van belasting gestreef word na deursigtigheid en voldoening aan die normatiewe vereistes van billikheid, doeltreffendheid en eenvoud. Wat betref die praktiese voorbeelde wat in hierdie artikel uiteengesit word, word die maksimum na-belaste inkomste vir aandeelhouers gerealiseer deur die implementering van ’n imputasiestelsel, dividendvrystelling of ’n kredietstelsel vir aandeelhouers. Daarenteen is die gunstigste stelsel vanuit die oogpunt van ’n maatskappy ’n dividendaftrekkingsmodel, terwyl die hoogste inkomste vir die fiskus ingevorder word volgens die klassieke stelsel. In hierdie voorbeelde bewerkstellig ’n terughoubelasting op dividende ’n gesonde balans aangesien die toepassing daarvan ’n bogemiddelde opbrengs vir aandeelhouers en ’n na-belaste inkomste vir die maatskappy laat wat goed vergelyk met aandeelhouervlak-verligtingstelsels. Dit waarborg ook ’n billike inkomste-vordering vir die fiskus. Aangesien Suid-Afrika bykomende belastinginkomste nodig het om sy uitgawes te dek, armoede te verlig en gelykheid in die belastingstelsel te verbeter, blyk dit dat sy dubbele-koers stelsel tesame met die heffing van ’n terughoubelasting op dividende goed opweeg teen onlangse hervormingsvoorstelle van vooraanstaande geleerdes op die internasionale front.
ISSN: 1996-2207
Affiliations: Professor of Mercantile Law, University of Johannesburg; Associate Professor of Mercantile Law, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 688-717
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a3
Voor inwerkingtreding van sakeredding as instelling op 1 Mei 2011 was doemprofete bevrees dat die sentrale en deurlopende vereiste van ’n redelike vooruitsig vir sakeredding die instelling so oneffektief as geregtelike bestuur onder die 1973-wet sou maak. Die vereiste word op twee verskillende maniere in die wet geformuleer. Daar word aan die hand gedoen dat die twee formulerings op dieselfde neerkom, alhoewel konsekwente taalgebruik deur die wetgewer verkieslik sou wees. Volgens die hoogste hof van appèl is daar geen algemene minimum voorgeskrewe voorskrifte om te bepaal of daar ’n redelike vooruitsig vir sakeredding is nie. Elke saak word op eie meriete beoordeel. Om daardie rede val die klem in hierdie bydrae op die algemene kwessies wat die vereiste na vore bring. Die vereiste verg dat die statutêre oogmerk van sakeredding bepaal moet word. Dit het die hoogste hof van appèl gedoen met die vreemde vertolking van die wet dat sakeredding se doel ook die alleenstaande oogmerk van sakemoord kan wees. Daar word aan die hand gedoen dat die vereiste heel verstaanbaar is indien die tradisionele redelike voorsienbaarheidstoets wat in verskeie regskontekste geld, in gedagte gehou word. Uiteraard is die objektiewe maatstaf aan die hand waarvan redelike voorsienbaarheid bepaal word, die redelike besigheidspersoon by sakeredding en nie die redelike persoon nie. Die beskrywing van die howe se funksie in hierdie opsig as die uitoefening van ’n diskresie in die los sin van die woord of die vel van ’n waardeoordeel, kan verwarrend wees en dra min by tot die debat. Die howe het nog nie die werklikheid prontuit gekonfronteer dat die las om die aanwesigheid of afwesigheid van die vereiste te bewys, op persone kan rus met wyd uiteenlopende vlakke van toegang tot kennis van die maatskappy se sake nie. Alhoewel lippediens bewys word aan die stelling dat dieselfde toets vir almal geld, is die howe skynbaar meer toegeeflik jeens persone met beperkte toegang tot kennis en meer hardvogtig jeens diegene met vollediger toegang tot kennis, in besonder jeens diegene met uitsluitlike kennis oor die sake van die maatskappy. Dispute oor die deurlopende teenwoordigheid van die vereiste kan op enige tydstip ontstaan. Een van die onbeantwoorde vrae is of die howe dispute daaroor kan bereg in gevalle waarvoor daar nie in die wet uitdruklik voorsiening gemaak word vir toegang tot die howe nie. Aansluitend daarby is of aksieverrigtinge vir beregtiging in sulke gevalle gebruik kan word waar daar feitedispute is of verwag word. Daar word aan die hand gedoen dat onder andere die grondwetlike reg tot toegang tot howe beteken dat die howe wel daardie dispute mag bereg. Weens die algemene moratorium teen die instel van regsgedinge tydens sakeredding, mag dit egter moontlik nodig wees om die toestemming daarvoor van die sakereddingspraktisyn of hof te bekom. Die argument dat aksieverrigtinge dalk beskikbaar is het min praktiese waarde weens die uitermate lang tyd wat dit neem om aksieverrigtinge af te handel. Alhoewel die vrese van doemprofete oor die uitwerking van die vereiste op sakeredding as instelling grootliks besweer is, bly daar na ’n dekade nietemin talle onbeantwoorde vrae daaroor.
ISSN: 1996-2207
Affiliations: Research Associate, Research Centre for Private International Law in Emerging Countries, University of Johannesburg; Lecturer, Department of Practical Business Law, Faculty of Law, University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 718-739
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a4
Die Wet op Beskerming van Persoonlike Inligting 4 van 2013 is ’n mylpaal in die ontwikkeling van die Suid-Afrikaanse wetgewing oor databeskerming. ’n Aantal sleutelbepalings van hierdie wet is vanaf 1 Julie 2021 van toepassing en hou aansienlike uitdagings in vir nakoming deur verantwoordelike partye. In die lig van die afdwingingsmeganismes wat deur Wet 4 van 2013 geïmplementeer word, is dit van kardinale belang om die omvang daarvan so presies moontlik te bepaal. Die begrip “persoonlike inligting” is van fundamentele belang vir die uitbreiding van die materiële omvang van die wet. Wet 4 van 2013 is opgestel aan die hand van gevestigde internasionale raamwerke vir databeskerming, sowel as die Europese riglyn vir die beskerming van data van 1995. Alhoewel die Europese databeskermingsraamwerk intussen verder ontwikkel het deur die implementering van ’n algemene regulasie insake die beskerming van gegewens, bied die Europese wetgewing oor databeskerming ’n “ekosisteem” vir regsvergelyking met Wet 4 van 2013 vanweë die historiese verband tussen die onderskeie instrumente. Dit is veral die geval met betrekking tot die reëls insake die materiële omvang van Wet 4 van 2013, waarin konsepte en meganismes uit die Europese raamwerk aanvaar word. In hierdie verband word ondersoek of die interpretasie van die omvangsreëls soos deur die Europese hof van justisie ontwikkel, ’n raamwerk kan bied vir die interpretasie van die bepalings van Wet 4 van 2013. Die normatiewe basis van die konsep “persoonlike inligting” in Wet 4 van 2013 val in ’n groot mate saam met die konsep van “persoonlike data” in Europese wetgewing oor die beskerming van data, maar wyk ook in sekere aspekte daarvan af. Die artikel bied ’n vergelykende analise van hierdie konsepte. Dit blyk dat akademiese standpunte en regspraak afkomstig uit die Europese Unie gebruik kan word as ’n waardevolle bron vir die interpretasie van Wet 4 van 2013. Dit is veral van toepassing op die vraag in hoeverre kennis van derde partye in ag geneem moet word om ’n persoon as “identifiseerbaar” te klassifiseer. Die Europese hof van justisie het in die Breyer-saak uitspraak oor hierdie hoogs omstrede aangeleentheid gebied en wel in die konteks van dinamiese IP-adresse. In die artikel word bespreek of die interpretasie deur die Europese hof bruikbaar kan wees in ’n Suid-Afrikaanse konteks.
ISSN: 1996-2207
Affiliations: Lecturer, Faculty of Law, University of the Free State
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 740-753
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a5
The act of testation
By definition, the law of succession governs the devolution of assets.130 The recognition of testamentary succession enables a testator to express his/her will (intention) in terms of the disposition of assets in a last will and testament. The act of testation (or testamentary act) may be broadly defined as the practical manifestation of testator’s intention, where the latter is primarily concerned with the disposition of assets. Beinart131 describes the act of testation and its requirements as follows: “It is clear law that a will, before it can be given effect to as such, must be a conscious, serious and deliberate statement of intention, and therefore a mere indication of a testator’s last wishes, or a statement for future use, or a mere note, or instructions for execution of the will is not an act of testation. There must be a serious and complete and final act of testation made animo testandi, of such a nature as to show [the] testator intended his declaration to take effect as his will. Unless the declaration is of such a nature there is no act of testation at all.”
ISSN: 1996-2207
Affiliations: University of Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 754-793
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a6
This contribution summarises and addresses recent South African labour law cases from June 2020 to May 2021. It focuses on a number of noteworthy decisions handed down by South African courts on a range of labour law matters. The cases addressed here were chosen because they established new standards, greatly expanded on existing ones, or established new legal tests. These judgments have a notable effect on labour law and the employment relationship in particular. They are anticipated to be particularly influential in future cases. In this period, it has also become necessary for the courts to deal with a number of cases involving Covid- 19-related facts.
ISSN: 1996-2207
Affiliations: Universiteit van Johannesburg
Source: Tydskrif vir die Suid-Afrikaanse Reg, Issue 4, 2021, p. 794-823
https://doi.org/10.47348/TSAR/2021/i4a7
This decision of the supreme court of appeal to which two acting judges of appeal have made undisclosed contributions and with which the other members of the bench concurred, is not a model of precise formulation nor a clear application of the legal principles that should have been applied. Instead of a determinable careful breakdown of the various legal principles involved, the judgment dismissed the appeal of the bank. Consequently, the Spar claim for presumably more than R10 million was upheld provided that all the costs involved in the litigation through three levels of the high court were totalled. This was done without a clear indication of the remedy or remedies applied, because all the requirements for the potentially applicable remedies were not shown to have been met. In this civil matter, reference is made to claims founded on theft, unjustified enrichment, and breach of a duty to take care, apart from the apparent reliance on a presumed perfected general notarial bond and a perceived short-term business lease for the lessor’s own account. Spar entered into a franchise agreement with Umtshingo, a company represented by Paulo in Nelspruit, and as a consequence provided the three outlets doing business under the Spar banner with all the applicable stock under a credit agreement. Spar was not aware of the fact that the Kwik Spar was never part of the Umtshingo company but was a close corporation, and as such, a separate legal entity. Any agreements, including the purported general notarial bond entered into between the company and Spar, were res inter alios acta as far as the close corporation was concerned. The supreme court of appeal, notwithstanding the clear position stated in section 29(1) of Act 69 of 1984, held that the close corporation was “de facto, a division of the whole business” of the company. This is clearly wrong. Each outlet had its own separate bank account with the appellant. Spar was under the impression that it had safeguarded its risk as credit provider with a registered general notarial bond, which was enhanced with a perfection clause over Umtshingo’s movable property. When Umtshingo defaulted on its performance liability, Spar applied for and obtained an interim perfection order and presumed that it was consequently entitled to immediately manage the outlets for its own account and benefit. In reality, the interim perfection order was never confirmed; instead it was dismissed at a later stage. Even if it had been confirmed, the outcome of a perfection order is merely to put the mortgagee in the position of pledgee. The latter is never entitled to dispose of the objects of the pledge. This is the usual business of an outlet that sells groceries or liquor. Because the perfection order was never finalised, the mortgagee had no limited real right to the movables of its debtor and it could at most claim preference to the free residue on liquidation of the mortgagor as debtor. The judgment does not refer to these consequences of section 102 of the Insolvency Act nor to the requirements for a special notarial bond over movables as prescribed in Act 57 of 1993. The supreme court of appeal, however, did not distance itself from the premise which underlies the decision of the full bench that Spar was the mortgagee of a special notarial bond in this matter. Spar presumed that it had also entered into a short-term business lease agreement with Paulo, but the court of first instance had already found that, based on the facts, there never was a signed agreement. The supreme court of appeal ignored this finding of the factual position and premised its judgment on the perceived agreement. Spar was under the impression that, as a consequence of the perfection order and/or the business lease agreement, it was entitled to expect performance from Paulo and from the bank, notwithstanding the fact that Spar was not the account holder of the applicable accounts reflecting the sums credited to the accounts of Umtshingo via the available speed point card machines in the outlets. In reality, in the absence of any binding agreement with Paulo as effective director of Umtshingo as the debtor of Spar or a binding court order to this effect, Spar had no claim to performance in this regard to compel either Paulo or the bank where Umtshingo held its accounts, to ringfence the accounts of Umtshingo at any stage. Because Spar neglected to inform itself of the factual position after having taken control of the outlets regarding the legal position of the close corporation, Spar never applied for a court order against the close corporation before it was too late. But for exceptional legislation, all legal subjects can only have a single estate; the same competencies and entitlements of the legal subject apply to all assets forming part of this estate. Neither by means of a mere unilateral act nor by means of an agreement can an additional separate estate be created for any legal subject. The so-called perceived demand to ringfence some assets of Umtshingo had no legal effect unless it was confirmed by a valid court order as eg during preliminary liquidation proceedings or under business rescue proceedings as governed by the Insolvency Act or the Companies Act. On the premise that there was a perceived valid agreement and/or a valid perfection order, Spar expected to benefit from all sales conducted under its management of the three outlets. In reality, the credit channelled via the old speed point machines went straight into the dedicated accounts of the account holders. Paulo, in accordance with his entitlement as sole director of the company and sole member of the close corporation, made disbursements from these accounts. The bank set off the major portion of its customers’ indebtedness to the bank against the credit in the customers’ account that derived from the deposits. According to the judgment, in so doing, Paulo was guilty of theft and the bank was not entitled to the set-off. Although South African law adheres to the presumption of innocence until found guilty by a criminal court, no reference is made in the decision indicating that Paulo has already been found guilty of theft or that a criminal process has even been instigated against him. It is submitted that theft can only apply to the unlawful intentional appropriation of movable corporeal property of another from the latter’s possession. The credit, which was created via the speed point machines at the cashier’s check-out points in the shops, was at no stage movable corporeal property in possession of Spar. It was immediately reflected on deduction from the account of the buyer in the account of the relevant account holder – Umtshingo or Central Route. Spar could have prevented this by removing the old speed point machines and by providing alternative card readers linked to Spar’s own bank account. By neglecting to do so, Spar created its own prejudice. At no stage was the bank unjustifiably enriched by the set-off performed. There was no acknowledged source for a perceived legal duty of the bank to safeguard the interests of Spar as a third party. In the absence of an agreement with Umtshingo or Paulo, Spar had no contractual right to performance that the bank was not supposed to infringe on by permitting his client in the absence of an applicable court order to disburse funds standing to its credit or to set-off its client’s liabilities against the credit available. No bank is under legal obligation or duty to safeguard the interest of third parties; even a public authority needs to rely on applicable legislation if it wants to compel a bank to put a hold on credit in an account suspected to be the fruits of criminal activity. For this reason, eg Act 121 of 1998 makes provision in section 50 to apply for a forfeiture order because, without it, no bank is deemed to be the guardian angel of an unconnected third party’s interests regarding assets held in its client’s accounts. In view of this judgment, some old adages have regained significance – Roma locuta; causa finita est … ex Africa semper aliquid novi.